Al een tijdje had ik het plan om een rit te rijden rondom Alphen en Baarle-Nassau. Dat is bij de rechtsonder punt van mijn VeloViewer “vierkant” en via dit ritje zou ik dit flink kunnen vergroten. Daarnaast is dit een erg mooie, bosrijke omgeving die ik graag eens wat nader wilde verkennen. En vandaag kwam het daar dus eindelijk van 🙂

Bij het uitzetten had ik al gezien dat de rit, vanwege het vele bos in dat gebied, een aantal onverharde stukken zou bevatten. Perfect dus voor de trike! Nou, ik werd niet teleurgesteld… Zeker omdat de Strava routeplanner nagenoeg alles op de kaart als rijdbaar pad beschouwd!

Over bordjes en zand, veel zand…
Bij de start van het het eerste stukje onverhard stond naast bovenstaand Maria beeld ook een bordje waarop stond dat het pad niet toegankelijk was voor gemotoriseerd verkeer en bromfietsers. Er werd echter met geen woord gerept over fietsers… Verderop werd ik desondanks geconfronteerd met hekjes en te steile bruggetjes. Lekkere communicatie!

Het mulle zandpad dat ik tegenkwam was maar net te doen, met veel wielspin in de laagste versnelling. Ik heb ik tijden mijn laagste versnelling niet zoveel gebruikt!

Na meerdere bruggetjes en hekken waar ik de trike overheen moest tillen (“Oh meneer, dat gaat u toch nooit lukken… ik dacht dat u niet kon lopen…” aldus een wat verbouwereerde mevrouw op een e-bike) kwam ik weer op verhard terrein. “Zo, dat hebben we gehad”, dacht ik nog…

En voor een tijdje was dat ook het geval. Mooie, strakke asfaltwegen en ik vulde vakje na vakje terwijl ik genoot van de mooie rit 😊. Deze omgeving was zoals ik al had verwacht erg fraai.

Maar toen ik weer in de buurt van bossen kwam begon het gedonder weer… het ene mulle zandpad na het andere. Dat was echt hard werken en af en toe zat er niets anders op dan een stukje te lopen… Mijn voeten zagen er later onder douche uit alsof ik geen schoenen had aangehad!

Pas op, stieren!
In België moest ik, op een heerlijk snelle asfaltweg, ineens rechtsaf. Wéér een zandpad in… Na een kilometer werd ik ineens verrast door twee jonge stieren die vanuit een niet afgesloten weiland zomaar het pad op stapten. Ik wist niet precies wat ik ermee aan moest… En de stieren wisten dat overduidelijk ook niet. Je zag ze overduidelijk denken: “Wat gaan we doen, weglopen, blijven staan of dichterbij komen?” Na een hoop getreuzel lieten ze zich langzaam opdrijven richting een open weiland. Ik ben er toen maar heel snel langs gefietst (voor zover mogelijk in mul zand…)

Om de bocht lagen nog meer koeienvlaaien dus blijkbaar liep er mogelijk nog meer vee los rond. En dat alles zonder waarschuwing of wildroosters… Raar volk die Belgen! En ja hoor, om de hoek reed ik recht op een enorme stier af! Dit keer geen jong exemplaar maar een behoorlijk uit de kluiten gewassen volwassen rund. Toen deze me ineens rechtstreeks aankeek ben ik maar heel snel doorgereden… Ik heb niet eens een foto durven maken!

Maar de verrassingen waren nog niet voorbij vandaag. Het pad waar ik op reed begon namelijk steeds meer te verdwijnen… Totdat het niet meer was dan een vage indicatie in het hoge gras. Waar was ik nu toch weer beland? Achteraf bleek het een wandelgebied te zijn maar ook dat was, uiteraard, nergens aangegeven.

Waar ben ik?
Na mul zandpad nummer zoveel bleek dat ik mijn voorgenomen route nooit af zou krijgen voor het donker werd. Ik heb nog steeds geen fatsoenlijke verlichting op de trike en ik dacht deze ook niet nodig te hebben vandaag. Maar de lange stukken onverhard hadden de snelheid er danig uitgehaald en ineens werd het donker…

Op een gegeven moment leek het me handiger om de kortste weg naar huis te nemen. Dus ik pak mijn telefoon om te kijken waar ik heen moest (mijn Garmin Edge 25 ondersteunt dat niet) en wat denk je, is mijn telefoon leeg! Ik let echt nooit op het batterij percentage omdat mijn telefoon normaal makkelijk 1,5 dag meegaat. Het lijkt erop dat Explorer helper for Veloviewer, waarmee je onderweg kunt real time kunt zien of je een vakje hebt afgetikt, enorm veel van de accu vraagt… Gelukkig kon ik hem nog één keer opnieuw opstarten, net lang genoeg om ongeveer de richting te zien waar ik heen moest fietsen. Vervolgens in het donker, “één hand aan de vangrail” naar de auto, zo’n 15 km verderop gefietst.

Gekkenwerk
Samengevat was de rit van vandaag één van de zwaarste ritten die ik heb gereden tot dusver. Niet zo best voorbereid (slechte verlichting en het vergeten van mijn powerbank), onduidelijk (ontbreken van borden onderweg), en verrassend (onverwacht grote hoeveelheid mulle zandpaden en ander quasi onbegaanbaar terrein). Wel heb ik nogmaals gemerkt dat de trike het erg goed doet in het terrein! De KMX is destijds ontworpen als terrein trike en dat is goed te merken. Ik weet zeker dat ik veel van de wegen vandaag op de gewone fiets niet had kunnen rijden. En mede daardoor heb ik toch nog 36 nieuwe vakjes gereden en mijn vierkant vergroot van 17×17 naar 20×20. En ik ben weer een ervaring rijker 😉

Meer info en foto’s op Strava