“Klassieker”
Ik schrijf “klassieker” bewust tussen aanhalingstekens, omdat ik vind dat je een rit wel een “klassieker” kunt noemen maar dat dit naar mijn mening een titel is die je moet verdienen…

Maar daarmee zijn ze goed op weg! De startlocatie van de Langstraat Klassieker bij een middelbare school (Willem van Oranje college) in Waalwijk was goed gekozen en de inschrijving verliep vlot. De route zelf was erg gevarieerd en mooi. Nu eens niet alleen over “snelle” doorgaande wegen maar ook over paadjes tussen de schapen en zelfs een paar (hele korte) stukjes onverhard. Echt een rit om nogeens te rijden. De “Langstraat” is trouwens een benaming voor deze streek in Brabant.

Doordat ik ’s ochtends de sleutel van mijn slot kwijt was, was ik veel later weg thuis. Daardoor ben ik als één van de laatste fietsers gestart op de 130 km. Dus toen ik bij de stop van de rit kwam, halverwege bij een andere vestiging van het Willem van Oranje college in Wijk en Aalburg, was men daar ook al aan het opruimen…

Maar desondanks werd ik rijkelijk voorzien van proviand! Krentenbollen, bananen, sportrepen en zelfs een volledig lunchpakket stonden voor me klaar evenals dampende koffie. Lekker hoor! En ik moet de organisatie echt vragen naar het merk van de sportdrank, dit was volgens mij de eerste keer dat ik tijdens een rit drank kreeg die wél goed te drinken was!

Het tweede deel van de rit was zeker zo mooi maar het weer werkte steeds minder mee. Het begon weer te regenen en deze keer stopte het niet… Langzaamaan werd ik helemaal doorweekt. Desondanks kreeg ik het niet koud en kon ik toch blijven genieten van de rit.

Rond 17:00 uur was ik dan eindelijk binnen, na mijn kleine omleiding door de Drunense Duinen (zie verderop). Voor zover ik kan zien als laatste want alles was al opgeruimd… Desondanks werd ik ook hier hartelijk ontvangen en kreeg ik wat te drinken en een leuke bidon ter herinnering.

Ik begon dit stukje over de term “klassieker” en dat je die benaming moet verdienen. Als de Langstraat Klassieker op deze weg doorgaat dan hebben ze die term in no time echt verdiend! Het was een mooie, goed georganiseerde rit met veel waar voor je geld. O ja, de bewegwijzering was ook uitmuntend. Waren er ook minpuntjes: jazeker. Er was niet genoeg parkeerruimte, na een paar keer rondrijden heb ik mijn heil in een wijk verderop moeten zoeken. Ook heb ik niets gezien van de fotoservice. Maar goed, al met al heb ik genoten! Top!

Ploegend op vakjesjacht
De rit voerde onderlangs de Loonse en Drunense duinen. Dat stuk had ik al eens gereden samen met Emma. Midden in het gebied lagen nog 3 vakjes die ik moest vullen. En omdat ik er nu toch min of meer langs kwam, leek het me een goed moment…

Omdat ik vanaf de originele route erg lastig in de vakjes kon komen had ik een alternatief stukje uitgezet aan de noordkant. Ik zou van de route af gaan in Cromvoirt en deze weer oppakken in Loon op Zand.

Deze alternatieve route voerde grotendeels over onverharde wegen. Het begon met goed begaanbare gravelwegen die langzaamaan overgingen in zandpaden. Nog niets aan de hand. Totdat ik linksaf sloeg het bos in. Notabene de pijl op een fietspaddenstoel volgend! Dat pad verwerd al snel tot een ruiterpad met mul zand waar ik op een gegeven moment knettervast ik kwam te zitten…

Na een stukje lopen naar de top van een heuveltje kon ik weer genoeg vaart maken om mijn weg te vervolgen. Waarbij ik wel mijn trike meermaals over over de weg liggende bomen heen moest tillen. Het was duidelijk niet de bedoeling dat ik hier fietste…

Ik was dan ook blij dat ik op een gegeven moment weer op een normaal fietspad terecht kwam. Hopende dat ik de vakjes na al die moeite gehaald zou hebben. Dat bleek gelukkig het geval 🙂

Tas op het pad
En ja, toen lag er ineens een tas voor me op het fietspad… Net na een enorme hobbel door wortelopdruk, waarschijnlijk simpelweg van een fiets afgesprongen zonder dat de berijder het merkte. In eerste instantie was ik er gewoon langs gereden maar ik ben toch omgekeerd. Als het mijn tas was zou ik het immers ook fijn vinden om deze terug te krijgen. De tas bleek van een mevrouw van 84 te zijn en werkelijk al haar belangrijke dingen zaten erin… Geld, ID kaart, bankpasjes, geld en… een zakje appels 😉

Langs de kant van de weg, in regen, gezocht of ik een telefoonnummer kon vinden. In de portemonnee zat een briefje met telefoonnummers waarvan ik er een aantal heb gebeld. Toen ik na vier nummers nergens gehoor kreeg, heb ik maar besloten de tas mee te nemen naar het eindpunt van de rit, zo’n 25 km verder, om daar rustig verder te kijken. Toch maar goed dat ik met de trike was…

Met de tas onder mijn arm heb ik toen maar de kortste route naar Waalwijk genomen. Over de fietssnelweg tussen Waalwijk en Tilburg, de F261. In de auto nogmaals wat nummers gebeld en ten lange leste de zoon van de mevrouw te pakken gekregen. De vrouw bleek de tas verloren te zijn en daar pas bij aankomst in haar hotel in Oisterwijk te zijn achtergekomen. Ze kwamen hem zondag ophalen. Eind goed, al goed dus!

Klaar mee…
Na meerdere regenbuien was ik aan het einde van de rit volledig doorweekt… Het windstoppertje van de Decathlon houdt de meeste regen weliswaar goed buiten maar tegen langdurig hemelwater is deze toch niet bestand (en ook niet voor bedoeld…). De modder zat echt overal… En het zag er niet naar uit dat het op korte termijn droog zou gaan worden. Daarnaast had dat gedoe met die tas ook de nodige tijd extra gekost…

Dus met pijn in mijn hart heb ik toen Raymond laten weten dat ik de Lichtjesroute, die ik die avond ook nog zou gaan rijden, niet echt meer zag zitten. Ik vond het vervelend voor hem want ik weet uit ervaring hoe vervelend het is als mensen afzeggen voor een activiteit die je organiseert. En ook jammer van de Lichtjesroute want die is gewoon erg leuk. Nogmaals sorry Ray!

Meer info en foto’s op Strava