Vandaag was het EINDELIJK zover: mijn eerste echte bosritje met de Koga! En ik kan wel zeggen dat het een geheel nieuwe ervaring was. Dit is pas ECHT fietsen! Maar eerst even een stapje terug…

Gesleutel…
Nadat ik de Koga helemaal had klaargemaakt en er mijn eerste ritje op de weg op had gereden, bleken er twee dingen nog niet geheel naar mijn zin te zijn: één van de Kojaks was niet helemaal rond en de velgen van de Koga waren toch echt aan vervanging toe. Omdat de fiets me na het eerste ritje al enorm goed beviel, heb ik besloten om niet één maar twee wielsets op te bouwen. Eén met wegbanden en een wegcassette en één met MTB banden en een MTB cassette. Zodat ik deze snel kan wisselen. Zo gezegd zo gedaan!

Omdat ik al erg goede ervaringen had met de 25 mm Ryde Big Bull velgen op mijn single speed en trike, heb ik besloten deze hier ook te gebruiken. Dit zijn zeker niet de lichtste velgen maar ze zijn extra breed, 25 mm inwendig, en erg sterk. Voor het weg-wielsetje heb ik een setje naven gebruikt die ik nog had liggen: een vintage Dura-Ace hoge flens voornaaf en een, eveneens vintage, Hügi Compact achternaaf (dezelfde als ik in de Shockproof heb). Voor de MTB-wielset heb ik de naven gebruikt die in de Koga zaten, een STX voornaaf en een Shimano Silent Hub achter. Alle wielen met 32 spaken.

Het inspaken ging voorspoedig, ik blijf dat erg leuk en rustgevend werk vinden en gisteren is het laatste wiel gereed gekomen. Na het opnieuw afstellen van de remmen, de velgen zijn immers veel breder, en het monteren van de banden is de Burner nu klaar voor actie in het terrein. Als banden heb ik trouwens gekozen voor Kojaks voor het weg wielsetje (die had ik nog liggen) en Nobby Nic classic skinwalls voor het MTB wielsetje.

Hallo!
Vandaag stonden twee van drie MTB tracks van Oosterhout op het programma: de route Cadettenkamp, een meer laagdrempelige familieroute en de route Vrachelen die wat technischer is. Het zwaarste parcours, dan van Dorst, laat ik voorlopig nog even links liggen. Dat is me nu nog veel te technisch.

Het eerste dat me opviel is dat alle MTB-ers elkaar groeten! Dat zie je op de weg toch maar zelden. Als motorrijder vond ik destijds dat groeten maar onzin, ik zwaai toch immers ook niet naar andere Fiat Panda rijders, maar zo in het bos vond ik het wel wat hebben 🙂

Met mijn werk had ik weleens een MTB clinic gehad maar daarmee hebben we blijkbaar alleen brede paden gereden… Ik vond de smalle single tracks van de “familie route” al best spannend! Van nature heb ik niet zo’n best evenwichtsgevoel en een mooie rechte lijn volgen vind ik op de weg al lastig… Nou waren de lijnen hier juist absoluut niet recht, je kop erbij houden was zeker nodig! Voor je het weet knuffel je een boom…

Na even wennen begon ik het echter steeds leuker te vinden! Natuurlijk werd ik weleens verrast door een scherpe bocht of een steil klimmetje. Een paar keer heb ik dan ook helaas een voetje aan de grond moeten zetten. Maar de tweede keer op deze track ging het al beter 🙂

Na even lunchen bij de auto en het overbruggen van 2 km asfalt, kwam ik bij track nummer 2: de route op de Vrachelse Heide. Ik vraag me overigens af waarom dit de Vrachelse Heide heet, ik heb geen heideplant gezien… Maar goed, dat terzijde.

Deze track stond op de website als een “een combinatie van de technische stukken van de track in Dorst en stukken voor de hele familie”. Nou, dat klopte wel. Letterlijk zelfs, want ik heb een paar keer een heel gezin op de MTB gepasseerd 🙂 Toch vond ik deze track aanzienlijk lastiger dan die in het Cadettenkamp. Steilere klimmetjes, afdalingen met kleine trappetjes en los zand. Het was er wel een stuk rustiger, buiten het eerder genoemde gezin ben ik weinig fietsers tegengekomen.

Op de terugweg naar de auto heb ik, min of meer per ongeluk…, de eerste track bijna helemaal nog een keer meegepakt. Dat ging naar mijn idee al vlotter dan de eerste keer.

Conclusies (na wel 28 hele kilometers MTB ervaring…)

Na deze mega-rit heb ik voor mezelf de volgende conclusies getrokken:

• dit is pas ECHT fietsen! Natuurlijk, 200 km in een velomobiel of op een gewone (lig)fiets is ook super leuk. En zeker ook inspannend. Maar zo’n smalle, slingerende, MTB track zet je zintuigen wel even helemaal op scherp!
• ik ga hier zo ENORM veel van leren qua bochten- en remtechniek, kijken en anticiperen!
• lange tijd heb ik niet zo’n zere kont gehad! En dat al na zo’n klein stukje… Nou komt dat waarschijnlijk omdat ik nog veel teveel blijf zitten in plaats van ga staan op de pedalen maar al dat gehobbel werkt er zeker ook aan mee!
• ik voelde mijn benen na dit ritje! En dat heb ik normaal eigenlijk alleen na een erg lange duurinspanning…
• mijn hartslagmeter had ik niet om maar ik weet zeker dat ik tijdens het rijden van zo’n MTB track in een hogere zone zit dan bij een vergelijkbare (en ook hogere) snelheid op de weg. Dat hoorde ik wel aan mijn ademhaling. Goede training dus!
• na 28 km vond ik het voor een eerste keer wel voldoende. Ik merkte dat ik de mentale focus begon te verliezen. Langere afstanden zal ik dus, ook mentaal, langzaam moeten opbouwen

Maar de eindconclusie is dat het ook ENORM LEUK is en voor mij een extra dimensie toevoegt aan het fietsen. Heb nu al zin in de MTB clinic die ik begin november ga volgen!

Meer info en foto’s op Strava