Let op: lange post met veel foto’s!

De Ronde van watte?
Een behoorlijke tijd geleden alweer, kreeg ik via Facebook een bericht onder ogen over de Ronde van Chocowakije. En dat leek me gelijk leuk! Wat is dat dan? Nou, in Antwerpen zit misschien wel de kleinste chocoladefabriek ter wereld: Coup de Chocolat. Zij maken hun chocolade CO2 neutraal en laten hun cacao daarom vanuit Colombia vervoeren met het enige trans-Atlantische vrachtzeilschip ter wereld, de Tres Hombres.

Om de laatste etappe, het stuk van Amsterdam naar Antwerpen (aanleggen in Antwerpen was voor de Tres Hombres financieel niet haalbaar) ook CO2 neutraal te laten verlopen, plaatsten ze een oproep op Facebook waarin ze enthousiaste fietsers vroegen om samen met hen de cacao naar Antwerpen te vervoeren! En dat leek me gelijk enorm leuk, ik hou immers van fietsen én van chocolade!

Dus onmiddellijk ingeschreven en toen begon het wachten… Want een zeilschip is uiteraard afhankelijk van de wind en die liet het midden op de Atlantische oceaan helaas wat afweten…. waardoor de Tres Hombres niet op de oorspronkelijke datum (25 juni 2019) in Amsterdam kon zijn. Met als gevolg dat de fietstocht ook werd uitgesteld en wel naar het weekend van 3 en 4 augustus. Gelukkig kon ik op die data ook 😊

Hoe het weekend eruit zou zien
De planning was om op donderdag of vrijdag alvast naar mijn schoonmoeder in Kortenhoef te fietsen. Op die manier was ik al een stuk dichter bij Amsterdam en kon ik hopelijk ook gelijk mijn cluster flink vergroten! Op zaterdagochtend, na een ritje van een kilometer of 30 naar Amsterdam, zouden we met z’n allen te vertrekken vanaf de NDSM-werf richting het zuiden. Uiteraard nadat de cacao verdeeld was over alle deelnemers. De route leidt die dag naar onze overnachtingsplaats in de prachtige Biesbosch op Natuurkampeerterrein de Knotwilg. Na een gezamenlijke avondmaaltijd en overnachting, gaat de reis dan zondag verder richting Antwerpen waar de de cacao afgeleverd wordt bij Coup de Chocolat. En uiteraard zou ik na het afscheidsdrankje nog terug moeten fietsen naar Moerdijk.

Dus, laat ik na deze inleiding snel beginnen met het daadwerkelijke verslag van dit leuke fietsweekend!

Naar schoonmoeders: cluster vergroten!
Mijn avontuur begon donderdag dus met een ritje naar Kortenhoef. En dat bleek niet alleen een erg mooie route te zijn, het was ook erg productief! Mijn cluster is met maar liefst 177 vakjes gegroeid 😊 En dat terwijl ik maar 16 vakjes heb gevuld. Ik heb nu dus weer een extra “arm” aan mijn cluster geplakt, het wordt een grillige bedoening…

Tot aan Schoonhoven was er weinig verrassends in de route. Dit stuk rij ik regelmatig en ik werd ook nog eens geplaagd door wat zwervende regenbuien. De lekkere rugwind maakte wel weer het nodige goed 😊 Ik heb altijd het idee dat je met een velomobiel een stuk minder last hebt van tegenwind dan met een open fiets maar dat je van rugwind juist net zoveel profiteert!

Op de veerpont paste ik maar net in de fietsbaan met de Mango, echt centimeter werk! Even dacht ik trouwens dat de dame van de kaartjes me letterlijk over het hoofd zag maar helaas 😂

Na het veer werd de route interessanter, want toen kwam ik op terrein waar ik nog niet eerder had gereden. Onder andere een prachtig, maar wel erg smal pad, dwars door de polders. Zo smal dat ik het in eerste instantie glad voorbij gereden was… En ook een stuk van een toeristische, groene fietsroute. En die was erg mooi met kapitale boerenhoeves langs een mooie polderweg.

In Hogebrug kwam ik nog een andere ligfietser tegen op een goudgele Flevobike. Hij heeft mij niet gezien denk ik want hij stond samen met zijn vrouw op een kaart te kijken. Vrouwlief reed overigens op een gewone fiets.

Zelfs het stuk rond Breukelen heeft me vandaag verrast. Ik dacht dat ik daar de meeste wegen wel kende… Maar niet dus 😊. Het Gooi blijft ook gewoon erg mooi om doorheen te fietsen met al die statige huizen en oude stadjes.

Al met al een prima eerste dag van mijn chocolade avontuur!

De eerste etappe: Kortenhoef-Amsterdam-Biesbosch
Om 5:30 ging de wekker… Althans, dat was bedoeling. Helaas had ik wederom erg slecht geslapen en was ik al ruim voor die tijd wakker. Maar goed, na een stevig ontbijt (met dank aan schoonmoeders voor de verse jus en het lekker ei!) en het smeren van een lading boterhammen voor onderweg, kon ik de reis naar Amsterdam aanvaarden.

Overigens werd ik aan de ontbijttafel eerst verrast door een aanmoedigingsbriefje van mijn dochter. Heel lief Emma! Onderweg heb ik het op mooie plekjes nog een paar keer op de foto gezet. En de regenboogkleuren pasten heel toevallig ook nog eens goed bij Amsterdam vandaag, want het was Gay Pride 😁

Dus rond 6:30 uur ben ik weggereden… om na een paar honderd meter weer om te draaien! Waterzak vergeten… Gelukkig was dat het enige akkefietje en daarna kon ik onder het genot van een lekker muziekje rustig naar Amsterdam fietsen.

Ik heb helemaal niets met Amsterdam en keek er dan ook niet echt naar uit om daar doorheen te moeten fietsen. De keren dat ik eerder daar gefietst heb voelde ik me zo’n “provinciaaltje”… In Amsterdam geldt op het fietspad het recht van de sterkste en brutaalste en verkeersregels zijn er vooral voor een ander! Overigens bleek zondag dat Antwerpen nog erger was, maar dat terzijde.

Blij verrast was ik dan ook toen bleek dat ik de NDSM werf heb kunnen bereiken zonder eigenlijk iets van Amsterdam te merken. Top! Op de werf zelf was genoeg te zien: muurschilderingen, een oude Russische onderzeeër, een heus BOTEL (drijvend hotel) en… géén Tres Hombres! Helaas was het zeilschip alweer vertrokken en moesten we het doen met de sterke verhalen.

Ter plekke aangekomen bleek ik één van de eersten te zijn. Samen met de andere aanwezigen hebben we eerst de cacaobonen uitgepakt en klaargezet voor de verdeling over de deelnemende fietsers. En dat was een zeer gevarieerd gezelschap! Oud en jong, ervaren en minder ervaren fietsers en dat op een breed scala aan verschillende fietsen: van tandem tot gravelfiets, van trike tot stadsfiets en van velomobiel tot een fiets gemaakt van bamboe. En uiteraard mochten een aantal aanhangertjes niet ontbreken!

Na mijzelf te hebben voorzien van een fraai Coup de Chocolat shirt en 6 kg bonen in de bagageruimte van mijn Mango te hebben verstopt, waren we klaar voor vertrek!

De groep werd opgedeeld in een snelle, middelste en trage groep. Vooraf waren een tweetal GPX routes rondgestuurd: een lange en een iets kortere. De lange volgde het Amsterdam-Rijnkanaal en ging dwars door Utrecht. De kortere doorkruiste het fraaie groene hart, één van mijn favoriete fietsgebieden. Thuis had ik besloten de kortere route te rijden omdat die mijns inziens absoluut de mooiste was. Het eerste stuk had ik wat aangepast zodat deze de Amstel volgde en daarna de Kromme Mijdrecht. Daarmee vermeed ik met de velomobiel het centrum van Amsterdam en Amstelveen. In Bodegraven zou ik dan weer bij de groep aanhaken en samen naar de Biesbosch rijden.

Alleen…. bleek er helemaal niemand voor de groene hart route te gaan! Dat had ik niet verwacht, ik dacht dat er wel een groepje de wat kortere rit zou rijden. Heel eigenwijs heb ik toen besloten om toch de route te rijden die ik had uitgezet… Niet de beste beslissing, want zondag bleek dat het rijden met de groep toch ook wel erg gezellig was… Omdat ik, zoals later bleek, als eerste op de camping was, heb ik dat toch nog deels goed kunnen maken door de groep een stuk tegemoet te rijden en samen met hen naar de camping te fietsen.

De route langs de Amstel was verder wel erg fraai en ik heb genoten van de mooie bochtige wegen en de prachtige villa’s langs het water. Ook het stuk langs de Kromme Mijdrecht was onvervalst genieten geblazen. Ik zeg het wel vaker: “Wat is Nederland toch mooi!”

Ik schoot lekker op en kon via de WhatsApp groep de locatie van de diverse groepen volgen. Ik zou zo te zien ruim als eerste op de camping zijn terwijl ik niet eens zo snel reed… Misschien kon ik nog ergens afsnijden en de andere groep ontmoeten.

Op het veer bij Bergambacht gebeurde nog wat grappigs… Ik ben al een tijdje lid van een ligfiets WhatsApp groep en via die groep kreeg ik op het veer een berichtje binnen: “Gespot op de pont bij Bergambacht, een mooie Sinner!” Die foto was dus gemaakt uit één van de auto’s op het veer en ik had de “dader” al snel gevonden 😊 Leuk om weer eens iemand uit de groep in levende lijve te ontmoeten. Hoe toevallig is dat!

Rond een uur of 3 was ik op camping de Knotwilg… Of nee, we moesten toch bij de naastgelegen camping zijn…?! Na wat onduidelijkheid hadden we het kampement toch gevonden en werden we hartelijk welkom geheten door de kookploeg die al druk bezig was met de voorbereidingen van het avondmaal! Goed om zoveel enthousiasme te zien!

Omdat ik veel te vroeg was en ik nog wel zin had in een stukje fietsen, heb ik besloten om de snelle groep een stuk tegemoet te rijden. Volgens mijn berekeningen zouden we elkaar moeten treffen net vóór, of net ná, de brug bij Gorinchem. En dat bleek inderdaad zo te zijn! Dus snel aangehaakt en gezamenlijk de laatste kilometers naar de camping afgelegd. Onderweg ben ik de groep nog even voorbij gespurt en heb ik onderstaande video kunnen schieten:

Op het kampeerterrein aangekomen werden we al snel verwend met o.a. stokbrood met vers gemaakte humus en diverse ingelegde groenten. En uiteraard bier voor de liefhebbers! Ook heb ik hier een aantal andere fietsers beter leren kennen zoals Hugo, een van de weinige andere Nederlanders en Johan die meereed met een solar-trike: een elektrisch ondersteunde trike die zijn energie puur en alleen uit zonne-energie haalt.

Het avondeten bestond uit een met veel toewijding klaargemaakte vegetarische chutney van linzen met rijst en salade. Deze viel goed in de smaak want velen gingen voor een tweede portie en vulden ook hun lunchtrommeltjes alvast voor de zondag. Zelf hou ik niet van linzen en ook niet van munt (dat in de salade zat) maar het vulde wel goed.

Niet zo heel snel na het eten heb ik mijn slaapzak opgezocht. Ik was doodmoe na twee nachten erg slecht slapen en vond ook niet zo goed aansluiting bij de rest van de groep. Ik had sowieso het idee dat velen elkaar voorafgaande aan de rit al kenden en dan kom je er niet zo makkelijk tussen. Het feit dat ik zo eigenwijs was geweest solo te rijden hielp daar vast ook niet aan… Dat wilde ik zondag zeker anders doen!

Waar ik overigens helaas wel aansluiting bij vond was het enorme leger aan muggen in de Biesbosch….

De tweede etappe: Biesbosch-Antwerpen-Moerdijk
De zondagochtend begon met een alarmerend laag batterij percentage op mijn telefoon: 8%… 😲 Mijn powerbank was intussen ook leeg en mijn tweede powerbank op zonne-energie bleek voor geen meter te werken. En dan blijkt dat één stopcontact voor 60 man toch wel aan de krappe kant is… Overigens past dat dan weer wel goed bij de beoogde lage ecologische footprint van de Ronde van Chocowakije 😀 Gelukkig heb ik toch nog kans gezien mijn telefoon voldoende bij te laden voor de rest van de tocht.

Het ontbijt had ook typische Vlaamse trekjes. Het brood was namelijk eigen gebakken zuurdesem brood en dat is echt een “acquired taste”. En die heb ik helaas niet…

Jullie moeten intussen ook wel denken dat ik wel een erg moeilijke eter ben, hij houdt niet van linzen, niet van munt en niet van zuurdesem… Toch valt dat heel erg mee hoor, het is puur toeval! Maar ook hier gold wel dat het brood, samen met de diverse lekkere eigengemaakte jams en heerlijke roereieren, ruim voldoende was voor een stevige bodem voor de ruim 180 fietskilometers van vandaag!

Ik had besloten vandaag aan te sluiten bij de snelle groep die als laatste zou vertrekken. Wegkapitein was Isabelle, samen met Ton eigenaar van Coup de Chocolat. Tom zou de langzame groep leiden. Zo gezegd, zo gedaan en rond half 10 waren we los. Samen met Johan op de solar-trike vormden wij de achterhoede. En dat is niet altijd even handig bleek op het mooi, lange en smalle pad langs het Steurgat… Op een gegeven moment haalde onze groep namelijk de langzame groep in. Althans, iedereen kon dat doen behalve Johan en ik. We konden er niet veilig langs…

Toen ik op een gegeven moment wel kon passeren via een naastgelegen dijkweg, vond ik, na een stukje flink aanzetten, weer aansluiting bij de snelle groep. Althans dat dacht ik… Het bleek dat ik nu in de middelste groep was beland! De snelle groep had een afslag gemist en die was ik dus ongemerkt gepasseerd… Nou ja, ik bleef gewoon bij de middelste groep rijden, de snelle groep zou ons op den duur wel weer inhalen dacht ik.

En dat was ook zo, zo ongeveer in Helkant, op mijn vaste woon-werk route, vonden beide groepen elkaar en werd er even gepauzeerd. Ik vond dat wel een beetje vreemde gewaarwording, zo dicht bij huis! Maar ook juist wel weer leuk 😊

Vlak na het vertrek van de pauze bij Helkant sloeg het noodlot toe… In een krap bochtje werd Isabelle licht aangetikt door de fietstas van een andere deelnemer en kwam ten val 😲 En daarbij knalde ze knetterhard met het hoofd op het asfalt. Gelukkig droeg ze een helm! Ik zag het allemaal gebeuren want ik reed er vlak achter.

Gelukkig bleek het letsel mee te vallen en maakte ze al snel grapjes: “Ha, nu kan ik eindelijk die nieuwe helm kopen die ik al zolang wil hebben!” Toch had Isabelle wel behoorlijk koppijn en het leek ons niet verstandig dat ze de rol van wegkapitein van de snelle groep zou voortzetten. Gelukkig kon Hugo hier inspringen en kon Isabelle rustig met de langzame groep haar weg naar Antwerpen vervolgen👍

Net voor de grens hebben we gestopt voor lunch. Terwijl anderen hier weer aan hun linzen/rijst schotel zaten, heb ik “geluncht” met een schandelijk grote ijsco met slagroom en verse kersen 😎 Wat hebben we het toch goed!

Nadat we de grens met België waren gepasseerd veranderde het wegdek… We werden getrakteerd op gravel, kasseien en smalle paadjes door het bos. Maar ook op goede fietspaden en een heuse fiets-strada!

De laatste hindernis die genomen moest worden was de oversteek van de Schelde. Ik wist niet beter of die zou via de Sint-Annatunnel plaatsvinden maar er bleek ook een pont te varen. Een pont met een nogal avontuurlijke toegangsweg met veel haakse bochtjes en steile hellingen. Het is gelukt maar niet zonder hulp… En waarom zo moeilijk doen, op de terugweg heb ik wèl de tunnel genomen en dat was onvervalst genieten!

Eenmaal aan de overkant was het nog een paar honderd meter en toen waren we bij Coup de Chocolat! We hadden het gehaald: 300 kg cacaobonen vanaf Colombia CO2 neutraal vervoerd naar Antwerpen! Best wel een prestatie in deze moderne tijd vind ik en een ontzettend lovenswaardig initiatief! Helaas waren Isabelle en Tom er dus niet bij toen de cacaobonen naar binnen werden gedragen…

Voor ik het in de gaten had was de hele groep alweer vertrokken naar de kroeg. Ik had echter nog 75 km voor de boeg en besloot om maar gelijk door te rijden naar huis. Dan zou ik waarschijnlijk nog voor het donker thuis zijn.

Fietsen in Antwerpen is een beleving… Het lijkt er op dat alle fietsen van de stad over dat éne fietspad langs de Schelde worden geleid. Dat pad moet dan nog worden gedeeld met talloze deelfietsen, deelscooters en deelstepjes. Je weet wel, van de elektrische stepjes die in Nederland niet zijn toegelaten… En ontzettend veel speed-pedelecs. Het lijkt wel of je die in Vlaanderen bij een pakje boter krijgt of zo! Eén van de deelnemers vertelde me eerder dat ook de gewone e-bikes hier regelmatig zijn opgevoerd. Nou dat kan wel kloppen want onderweg werd ik met een vaartje van 35-40 per uur ingehaald door een jongedame op een doodnormale e-bike…

Ik was blij dat ik op een gegeven moment Antwerpen uit was. Normaal zou ik erg vaak zijn gestopt om foto’s te maken maar daar had ik nu even geen zin in. Ik wilde eigenlijk gewoon naar huis, lekker slapen in mijn eigen bed 😉 Dus heb ik maar een paar plaatjes geschoten. Eigenlijk best jammer want er is veel moois te zien in Antwerpen!

Na een erg fraai stuk door Grenspark Kalmthoutse Heide was ik weer in Nederland 😀 Ik had het nu echt wel gehad. Ik begon nu ook wel erg zere voeten te krijgen (degenen die dit blog vaker lezen weten dat ik daar al langer mee kamp…). Gelukkig schoot ik lekker op en rond 21 uur reed ik thuis, moe maar voldaan de oprit op.

Al met al was het een enerverend weekend! Een weekend met mooie, afwisselende ritten door fraaie landschappen. Een weekend ook met een prachtig ideëel doel en enorm toegewijde mensen.

Maar ook een weekend waarin ik mij weer eens heb gerealiseerd dat ik toch meer een solo rijder ben. En een weekend waarin nogmaals bleek dat het fietsen in grote steden als Amsterdam en Antwerpen niet mijn ding is… Leerzaam dus!

Dank nogmaals aan Isabelle, Tom en het kookteam!

Meer info en foto’s op Strava

• heenrit naar schoonmoeders
• zaterdag
• zondag