Gister zag ik op Facebook een evenement van ligfietsers.be: een ritje over het het Bels Lijntje. Nu wilde ik dit pad al heel lang een keer helemaal fietsen, dus het leek me leuk om mee te rijden 😊

Het Bels Lijntje was een spoorlijn tussen Tilburg en Turnhout en dit tracé vormde het Nederlandse deel van Spoorlijn 29. Sinds eind twintigste eeuw is het Bels Lijntje een fietspad.

De rit startte in Turnhout maar dat is voor mij erg onlogisch. Dus had ik afgesproken dat ik de groep zou opwachten in Riel, waar ze het Bels Lijntje zouden verlaten om naar de pauzeplaats te rijden. Die was bij het proeflokaal van de bekende La Trappe brouwerijen. Vanaf Riel zou ik dan mee terugrijden naar Turnhout. Het officiële eerste stuk van Turnhout naar Riel, het daadwerkelijke Bels Lijntje, zou ik dan, nadat de groep gefinisht was, alleen rijden. Zo gezegd, zo gedaan!

Rond half 10 ben ik vertrokken naar Riel. Ik heb eerst nog lang getwijfeld met welke fiets ik zou gaan en het is de trike geworden. Van al dat velomobiel rijden wordt je erg lui en het was wel weer eens tijd om weer eens een serieus ritje op de trike te rijden 😀 En daar heb ik van genoten!

De heenrit voerde tot aan Riel over bekend terrein. Onlangs had ik ook het eerste stuk van het Bels Lijntje al een keer gereden. De Schotse hooglanders die ik toen gezien heb, waren deze keer helaas elders aan het zwerven 😕

Bij Riel aangekomen, bleek dat ik op werkelijk exact hetzelfde moment kwam aangereden als de groep van ligfietsers.be, we naderden de kruising bij Riel uit tegenovergestelde richting simultaan! Hoe toevallig is dat! De “groep” was alleen wat kleiner dan verwacht… de hele delegatie bestond uit twee man! Maar ook hier geldt, het is de kwaliteit die telt en we hebben een top dag gehad met zijn drieën 😊

Na de begroeting waren we los! Voor precies 116 meter, want toen was het eerst tijd voor koffie. En daar was ik ook best aan toe eerlijk gezegd… Daarna hebben we onze weg vervolgd dwars door Tilburg richting de La Trappe abdij voor de lunch. Daar werden we opgewacht door de echtgenotes van Lucien en Gert die er samen ook een gezellige dag van maakten. Het was erg druk op het terras van het proeflokaal en toen ik later de lunchgerechten zag van de anderen, wist ik wel waarom. Dat zag er lekker uit! Ik had er bijna spijt van dat ik mijn eigen boterhammen had meegenomen… Gelukkig werd ik getroost door een heerlijk appelgebakje 😋

Na de lunch, een foto bij de geiten en een kleine sleutelstop waarin Lucien zijn wieldoekje achter wat beter heeft vastgezet, ging de tocht verder naar Turnhout. Deze voerde over slingerende wegen door een prachtig bos- en landbouwgebied in de buurt van Ravels. Vele kilometers zonder ook maar één drukkere (hoofd)weg tegen te komen! Heerlijk!

Overal onderweg stonden grote beschilderde houten klompen. Deze gaven de smokkelaarsroute aan langs de aloude smokkelpaden uit de Eerste Wereldoorlog. Ik heb een aantal van deze kleurijke “wooden shoes” op de foto gezet, zie Strava.

Eenmaal terug in Turnhout was het tijd voor afscheid. Maar niet zonder nog even gezamenlijk wat te hebben gedronken. De mannen waren zo vriendelijk mij nog even naar het begin van het Bels Lijntje te loodsen zodat ik de terugreis kon aanvaarden.

En die was mooi en vooral NIET bochtig… Mede ook omdat ik het stuk vanaf Tilburg naar huis had gepland langs het Wilhelminakanaal… Lekker doorrijden dus.

Het Bels Lijntje zelf was leuk en ook nog best afwisselend. De start door het Turnhoutse vennengebied was erg mooi en ik vond het leuk om hier en daar nog wat herinneringen langs het pad te zien aan het spoorwegverleden. Af en toe een Andreaskruis of wisselbediening laten zo’n traject toch net wat meer spreken.

De plaats van het voormalige “internationale” treinstation Baarle-Grens/Weelde-Statie werd aangegeven door een tweetal replica spanten. Ook stonden hier borden met informatie over de zogenaamde “dodendraad” die hier liep tijdens de eerste wereldoorlog. Deze liep van het Zwin tot aan Aken! 2.000 volt stond op deze draad en had tot doel om spionnen, Belgische oorlogsvrijwilligers, Duitse deserteurs en smokkelaars te stoppen. Zo’n 1.000 slachtoffers zijn hierbij gevallen. Een indrukwekkend stukje geschiedenis waar ik geen weet van had…

Het laatste deel van de route voerde me zoals gezegd langs het Wilhelmina kanaal. Dit was weer bekend terrein maar echt opschieten wilde het niet vanwege de wind pal op kop… Maar goed, de aanhouder wint, dan maar wat rustiger aan doen.

Rond 20:30 uur was ik, moe maar voldaan, weer thuis na een ritje van ca. 160 km. Wat is fietsen toch lekker! En dank Lucien en Gert voor de gezelligheid!

Meer info en nog ruim 55 extra foto’s op Strava