Eindelijk weer eens fietsen!
Mijn Oliebollentocht (kortweg: OBT) avontuur begon eigenlijk al eerder… op 24 december om precies te zijn! Vanwege persoonlijke omstandigheden had ik al sinds 4 augustus geen fatsoenlijke recreatieve rit gereden. Het kwam er gewoon niet van. Met “fatsoenlijk” bedoel ik trouwens 100+ km. In de tussentijd heb ik gelukkig wel mijn basisconditie op peil kunnen houden met een kleine 200 km woon-werk verkeer per week. Dus toen zich in de kerstvakantie eindelijk de mogelijkheid voordeed om wat meer kilometers te maken, greep ik die met beide handen aan! Dat gaf me ook de kans om eens een serieuze gooi te doen om de Rapha Festive 500 te halen.

Het eerste idee was om op de 24ste naar mijn schoonmoeder in Kortenhoef te fietsen en dan op 26 december weer terug. Op de 27ste zou ik dan weer terug fietsen naar Kortenhoef zodat ik op de 28ste de OBT mee zou kunnen rijden. En dan op de 29ste weer terug. Maar goed, dan zou ik dus wel heel erg op en neer aan het rijden zijn…

Later heb ik de planning aangepast: op en neer met kerst bleef staan, op de 27ste zou ik dan met de auto met de Mango op de aanhanger naar schoonmoeders gaan en vanuit daar op zaterdag de OBT rijden. Als bijkomend voordeel gaf me dat de kans om op zondag nog even de Lolliebollentocht van LOL en de Eindejaarstocht van Mooi Twente mee te pakken 🙂

Auw!
Uiteraard ging het net vóór de 24ste mis, bij het aansluiten van de nieuwe Playstation van mijn zoontje verdraaide ik mijn knie 😦 Auw! Mijn linkerknie blijft een aandachtspunt en dit kon ik dus even echt net niet gebruiken nu! Er zat niets anders op dan een paar dagen rustig aan doen en op het beste hopen…

Tijdens de heenrit ging het na een kilometer of 40 toch mis… Mijn knie ging steeds meer pijn doen. En ik moest nog zo’n eind! Gelukkig bracht de goedkope Dunlop brace van de Action uitkomst! Met dan ding om mijn knie heb ik de 500 km daarna geen centje pijn gehad. Het is snel mijn nieuwe beste vriend geworden!

Aan de ritten rond de kerst zal ik verder weinig aandacht meer besteden hier, dit stukje zou immers gaan over de OBT! Het enige dat ik nog kwijt wil was dat de heenrit er één was om snel te vergeten met keiharde wind en heel veel regen. De terugrit was veel mooier en echt genieten.

Utrecht, here we come!
Na een kort intermezzo op mijn gewone fiets waarbij mijn dochter en ik op bezoek gingen bij een Heer van Stand, was het tijd om me voor te bereiden op de OBT. De Mango moest hierbij op de aanhanger kunnen worden vastgezet. Dus op Marktplaats een goedkoop setje fietsendragers op de kop getikt en op mijn motorfiets aanhanger gemonteerd. En dat gaat prima! De fiets staat er netjes recht en stevig op en met alles in de auto ben ik vrijdagavond naar Kortenhoef getogen.

Uitgeknipperd…
Na mijn retourtje rond de kerstdagen bleek dat mijn stuur een beetje los zat. Dus dit had ik nog even snel gemaakt. Iets te snel blijkbaar, want ik moet daarbij de bedrading van de knipperlichten hebben geraakt… Ik was dus uitgeknipperd… dat werd ouderwets hand uitsteken. Gelukkig werkte mijn gewone verlichting nog prima dus ik kon vol goede moed op weg naar Utrecht 🙂 En dat was een erg mooi ritje met rode luchten boven wit berijpte akkers, echt genieten!

Na wat extra omzwervingen, er zijn immers altijd nog wel vakjes die gevuld kunnen worden, kwam ik aan bij Anafora. En ik was zeker niet de eerste! Met zo’n 150 fel gekleurde velomobielen was het er een vrolijke boel! Al kreeg ik op de toegangsweg naar het Anafora van een oude man op een scootmobiel toch de opmerking dat ik “maar op moest rotten met dat rotding!”…

Oude, grijze mannen…
De inschrijving verliep soepel en het was leuk om oude en nieuwe bekenden weer eens te zien en te spreken. Ook buiten was veel te zien: van een 25 jaar oude Alleweder tot een stel gloednieuwe Alpha 7 velomobielen.

Eén van de allerleukste was toch wel de Banana DF. Binnen viel me weer eens op dat de doelgroep voor velomobielen toch wel echt grijzende mannen van middelbare leeftijd zijn. Gelukkig voldoe ik inmiddels volledig aan dat profiel 🙂

De meute werd weg gestart in kleine groepjes. Ik zat in groep 7 onder de vakkundige leiding van Roef en rond 11:15 uur waren we los. Het eerste deel van de rit voerde ons dwars door Utrecht en dat was precies de reden waarom ik heel lang heb getwijfeld of ik wel deel zou nemen. Ik hou namelijk helemaal niet van het fietsen in een stad en al zeker niet met de Mango… Maar mijn vrees was gelukkig ongegrond! Het rijden verliep soepeltjes zonder veel oponthoud door verkeerslichten en dergelijke.

Voor we het wisten waren we al door de nieuwe fietsenstalling van het station gereden en aanbeland op het plein bij de Dom voor het “statie-portret” Dat werd genomen vanaf de steigers van Domkerk. Ter plekke was er erg veel publiek en net zoals onderweg werd er enorm veel gefotografeerd en gefilmd!

Breed!
Na onze stop bij de Dom lieten we de stad al snel achter ons en werd koers gezet naar het breedste fietspad van Nederland: de voormalige landingsbaan van vliegbasis Soesterberg. Daar konden wij velonauten even naar hartenlust “spelen”. Even sprinten, je draaicirkel testen of met z’n vieren naast elkaar oprijden, het kon allemaal 🙂

De stop bij Oud London was goed verzorgd en een ieder was snel voorzien van koffie een appelslofje. Het was gezellig aan tafel maar toch zaten we voor we het wisten alweer in de fiets voor het laatste stukje!

Dat ging gelukkig in een iets hoger tempo. Ik hoorde namelijk nogal wat mensen klagen dat ze het koud hadden omdat ze zich met het tempo dat gereden werd niet warm konden rijden… De terugrit voerde ons onder andere langs Fort Vechten en een enorm nagebouwd houten Castellum! Tegen half 5 waren we terug bij het Anafora voor een kopje erwtensoep (nou ja, het leek erop) en een paar oliebollen.

Geen problemen!
Onderweg heb ik bijzonder weinig fietsen met lekke banden gezien. Bij de vorige editie vanuit Utrecht in 2009 waren het er blijkbaar ruim 200 maar deze keer maar een paar. Ook van kop-staart botsingen heb ik niets gehoord. Al met al vond ik het erg goed georganiseerd. Als ik dan één tip zou mogen geven, dan had ik een kleine herinnering zoals een leuke sticker voor op je fiets wel leuk gevonden.

Wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. Hoewel ik er in 2017 ook bij was (als publiek) en ik vorig jaar de OBT in tegengestelde richting met de trike heb gereden, is dat toch niet hetzelfde als echt meedoen.

Nabrander…. opvallend…
Wat me nog wel opviel was dat er, net als vorig jaar, maar erg weinig Mango’s waren! Dit jaar zelfs maar twee: de mijne en één origineel Velomobiel.nl exemplaar. Dat vind ik op een totaal van 150-160 velomobielen wel erg weinig! Sinner mag zich toch wel eens achter z’n oren krabben waarom dat zo is… Ik vind het zelf in ieder geval niet terecht! Uiteraard heb ik géén referentie, mijn Mango is de enige velomobiel waar ik ooit in gefietst heb, maar ik blijf het een enorm fijne, comfortabele en veelzijdige velomobiel vinden! Maar blijkbaar sta ik vrij alleen hierin… Aan de andere kant, dat maakt mijn fiets des te aparter en dat vind ik dan wel weer leuk 😉

Meer info en foto’s op Strava