LET OP: long read!

Bikkelen…
Na de gewone, super massale, fietselfstedentocht die ik vorig jaar heb gereden, was het nu tijd voor de winter variant. Zogezegd de versie voor “echte bikkels”… maar vandaag viel er met droog weer en een graad of 5 weinig te bikkelen…

Gisteren ben ik al naar Leeuwarden gereden om daar te overnachten in een eenvoudig hotel. Ik had mijn auto buiten het centrum in een woonwijk geparkeerd vlakbij de finish. Vanaf daar ben ik het laatste stukje naar het hotel gefietst (2 vakjes 😀)

Buiten slapen…
Bij het hotel bleek dat ik niet duidelijk genoeg had aangegeven dat ik met een niet-standaard fiets kwam. Ik had wel geschreven dat ik met de trike kwam, maar dat was niet echt geland bij personeel… Met als gevolg dat mijn fiets niet binnen kon staan 🙁 En daar had ik wel op gerekend. Leerpuntje om dat de volgende keer veel duidelijker aan te geven!

Ten lange leste mocht het ei echter in de parkeergarage van het hotel staan 😊 Dat vond ik prima geregeld! Dank aan het personeel dat erg goed zijn best deed om me te helpen!

Onplatbaar?
En dat plekje in de garage was maar goed ook, want na nog geen 4 km was mijn ONPLATBARE Marathon Plus leeg!! Ik werd er behoorlijk moedeloos van… Achteraf waren de tekenen er al, want onderweg op de aanhanger kon ik een paar keer de hoes toch nog wat strakker aantrekken en ook het spanbandje waarmee ik het achterwiel thuis onder spanning had vastgezet op de aanhanger, was losgeraakt. Dus waarschijnlijk is de band onderweg al langzaam leeggelopen…

Een betere plek om mijn band te wisselen kon ik me niet wensen: droog, warm, veel licht en een net schoongemaakte Mango! Ik had er zelfs aan gedacht een goede pomp mee te nemen. Alleen géén bandenlichters… Die heb ik bij de Shredda’s en Kojaks niet nodig. Gelukkig had het hotel er een paar te leen. Goed inpakken en overal aan denken blijft wel een dingetje…

Op de hotelkamer heb ik de band 4 keer door het water gehaald… NIETS! Déjà vu van afgelopen weekend. Voor de zekerheid het ventiel vervangen en de band na nogmaals checken van de velg en buitenband opnieuw gemonteerd. Op hoop van zegen!

Na het inchecken ben ik even de stad in gelopen om wat te eten te scoren. Niet ver van het hotel was een SPAR waar ik een maaltijdsalade heb gekocht. Onderweg genoten van de mooie oude binnenstad van Leeuwarden!

Op naar de start!
Om 5 uur ging de wekker… Ik wilde immers zeker weten dat de achterband nog hard stond… Dus na het aankleden en inpakken heb ik mijn voorverpakte ontbijt opgehaald in de ontbijtzaal en ben ik naar de parkeergarage getogen. En mijn band stond…. nog hard! Dus toch het ventiel blijkbaar… Ik kon vertrekken! En dat deed ik nadat ik de Mango had volgestouwd met al mijn bagage.

Bij de Elfstedenhal bleek dat er al enkele ander velonauten waren en ik parkeerde naast een Quattrovelo die tegelijk met mij aankwam. Na een bak koffie met de bestuurder van deze mooie fiets, werd het dan toch echt langzaamaan tijd om de boel klaar te maken voor de start…

Rond 6:45 uur mochten we met onze liggers als eerste de Elfstedenhal binnen. Ik had dat echter te laat door dus ik moest me met mijn coconnetje nog even door een grote groep wielrenners zien te wurmen… Het was mooi de ijshal van binnen te zien!

Er was één open ligger, een Raptobike low racer en er waren diverse andere VM’s, o.a. een paar Questen, DF’s en een WAW. Een een geel witte Mango dus 😉

It giet oan!
Om 7 uur was het dan zo ver, 10 minuten te vroeg waren we los! Om het mezelf makkelijk te maken in een vreemde stad en in het donker, besloot ik de andere velonauten zolang mogelijk te volgen. En dat ging eigenlijk erg goed! Hun tempo was goed bij te houden en langzaam zagen we de zon opkomen. Totdat mijn twee “gidsen” even parkeerden voor een sanitaire stop…

Toen zij weer vertrokken en ik weer wilde aanhaken, was het van “hobbel de bobbel”…. Ja hoor, lekke band! Gelukkig vóór deze keer, maar blij werd ik er niet van 😦 Het vervelendste vond ik nog dat ik de hele fiets leeg moest laden om bij mijn reservebanden te komen… Beter inpakken de volgende keer! Op zich was de band snel vervangen maar de rest van de dag heb ik geen VM meer gezien… De open ligger ben ik later in de buurt van Bolsward nog wel tegengekomen en we hebben zelfs nog een tijdje samen op gereden.

Relaxed!
Wat rijdt dat trouwens super relaxed met die elleboogsteunen! Je zit is veel meer gefixeerd zonder te klemmen en het stuur ligt op natuurlijke wijze in je handen! Zelfs de scheefstand van het stuur (staat nog op mijn to do lijstje…) liet zich eenvoudig compenseren door de ene steun net iets hoger dan de andere te monteren. En het vriendelijke geratel van het nieuwe freewheel klonk me ook als muziek in de oren! Zulke kleine dingen maken een groot verschil in de algehele rijervaring!

Helaas begon het schakelen in de loop van de ochtend toch weer te verlopen. Het lijkt erop dat de kabel héél langzaam wat slipt in de fixatiemoer op de derailleur. Daar moet ik toch snel eens naar kijken!

Haantjes
Het was koud in Friesland! Veel van het binnenwater lag nog steeds dicht, hier en daar was het nog glad en de neus van mijn fiets was helemaal berijpt! Gelukkig zat ik lekker warm in mijn coconnetje! Ik reed als enige VM open en dat was prima te doen, heb het geen moment koud gehad.

Mede door het oponthoud door mijn lekke band, kwam ik midden tussen de rijders van startgroep 1 terecht. En daar zaten een hoop haantjes tussen! De winter fietselfstedentocht was blijkbaar een wedstrijd! Dat had ik niet direct meegekregen… Ik werd dan ook meermaals flink gesneden door niet oplettende, uiterst gehaaste “bukfietsers”. Waarvan er, en dat vind ik echt onvoorstelbaar, een aantal zonder licht reden! Op een gegeven moment had ik er 3 achter mij hangen die me flink opjoegen en in mijn nek zaten te hijgen. Precies op dat moment reden we over een stuk weg vol blubber en ze kregen de volle laag… Mijn fiets zag er niet uit na de rit!

Mooi!
Wat is Friesland toch mooi! De weidsheid van het landschap, het vele water en de mooie oude plaatsjes, maken het altijd weer een genot om hier te rijden. Ik zei het vorig jaar ook al eens: ik moet hier zeker eens naar terug, alleen of met het gezin, om de Elfstedentocht eens in een rustiger tempo te rijden!

De bewegwijzering was af en toe wel wat discutabel. Enkele keren ben ik dan ook (en ik niet alleen) verkeerd gereden. Met name in Balk ging het mis, ik zag daar de steppers met hun steps via het gras een viaduct afdalen omdat de bordjes verkeerd stonden. Ikzelf had hier ook een afslag gemist. Maar over het algemeen toch een dikke pluim voor de organisatie!

Watjes…
Wat me ook opviel was dat er nogal wat volgwagens meereden. Persoonlijk zie ik, bij dit soort lange ritten, juist ook een stukje uitdaging in het volledig “self-supporting” zijn. Dat gedoe met volgwagens is mijns inziens meer iets voor profs tijdens een wedstrijd of voor “watjes”. Maar goed, ik heb natuurlijk ook makkelijk praten vanuit een rijdende ligbank met voldoende ruimte voor een levenslange voorraad aan reservebanden, eten etc….

Netflixen…
Onderweg heb ik, uiteraard, de nodige aanspraak gehad. Variërend van de vraag of ik koude voeten had in mijn Mango tot de stereotype opmerking: “Mmm, ik vind dat er een vlaggetje op moet!” Anderen vroegen of er een motor of verwarming in zat en sommige dachten dat ik tijdens het rijden gewoon zat te Netflixen 🙂 Blijft toch leuk, dat soort aanspraak onderweg!

Met deze rit achter de kiezen heb ik intussen bijna 1.100 km gereden met de Mango sinds ik hem heb opgehaald op 12 januari. Tikt lekker aan in zo’n korte periode! En ik moet zeggen dat ik het nog steeds erg leuk vind! En met alle kleine optimalisaties wordt het rijden ook steeds een klein stukje leuker 🙂

Al met al was het een leuke rit waarin ik ook nog eens 59 vakjes heb gevuld! Deze versie volgt het traject van de “moeder aller schaatstochten” namelijk zo nauwgezet mogelijk, terwijl de voorjaarsversie daar wat creatiever mee omgaat. En daarom had ik dus toch weer een aantal nieuwe vakjes.

Nu maar weer eens op het gemak gaan kijken wat de volgende fietsuitdaging wordt…

Meer info en ruim 50 extra foto’s op Strava