TUUT, TUUT, TUUT… om 03:45 uur ging vanochtend de wekker! Vandaag was de dag van de IJsselmeerchallenge, een rit waar ik al weken naar uitkeek. Ik had me voorgenomen dat vandaag de dag zou zijn dat ik de voor mij magische grens van 300 km op één dag zou gaan doorbreken. Maar het mocht niet zo zijn… Lees hieronder verder hoe dat kwam.

Ruim op tijd was ik bij Batavia stad outlet waar ik de auto kon parkeren. Er waren al veel andere “idioten” die met mij bezig waren hun fiets af- of uit te laden. Een paar honderd meter verder was de start, vlak bij de replica van de Batavia waar het terrein zijn naam aan ontleent. Na het inschrijven en tekenen voor vertrek op een enorm white-board kon ik nog voor half zeven op pad. Over de geluidinstallatie hoorde ik de speaker enthousiast roepen: “Kijk daar gaat een handbike…”

Het eerste gedeelte voerde ons vanaf Lelystad noordwaarts. De rit werd tegen de klok in verreden, niet de handigste keuze met de straffe westenwind die vandaag stond… Voor zover ik heb kunnen zien was ik de enige deelnemer op een ligfiets. Ik heb wel enkele handbikers gezien bij de start (maar later niet meer) en enkele fraaie sport-tandems. Onderweg werd ik nog ingehaald door een wielrenner waar ik iets aan zag… En toen realiseerde ik me dat zijn rechterbeen een kunstbeen was. Waar hij overigens flink mee opschoot!

Tot de eerste stop in Lemmer ging alles prima. Wind in de rug en goede wegen waar je lekker op kon doorrijden. Op de afrit van de Ketelbrug met 45 km/u naar beneden gesuisd, is toch altijd weer een kick op de trike 🙂

De stop zelf was ook prima geregeld, de inwendige mens kwam niets tekort. Over de inwendige mens gesproken, ik weet niet wat ik had vandaag, ik heb denk ik wel 10 plaspauzes gehouden! Ben ik even blij dat ik een man ben! Nou ja, lijkt me in ieder geval een indicatie dat ik voldoende dronk. Nog een andere statistiek is dat ik minimaal 8 mensen heb zien staan met een lekke band…

Na Lemmer kregen we wat meer tegenwind. Gelukkig werd dat wel gecompenseerd door de mooie Friese landschappen. Landschappen die ik soms herkende want een groot deel van deze wegen had ik eerder gereden op weg naar de Elfstedentocht eerder dit jaar! Ik dacht meerdere keren: “zal ik even een foto maken?” maar dan had ik dat toen al gedaan 🙂

En toe begon het gedonder… de Afsluitdijk. Met windkracht 5 vol op kop was dit geen pretje (en dan druk ik me voorzichtig uit). Sowieso is het een enorm saai stuk, je hebt ook totaal geen idee van de reeds afgelegde afstand (mijn GPS was aan het bijladen in mijn tas). Ik was dan ook blij dat ik op een gegeven moment bij de stop halverwege was zodat ik even bij kon tanken (letterlijk en figuurlijk).

Nadat ik mijzelf had volgestopt met bananen en een suikerwafel ging het verder. Na een korte stop bij het monument (ik moest daar uiteraard even een plaatje van schieten, heb immers geen idee wanneer ik hier weer kom…) kwam langzaamaan de overkant in zicht. Maar tussen “in zicht komen” en er “daadwerkelijk zijn” zat nog een hele tijd… Kan me nu voorstellen hoe zeelui zich soms moeten voelen!

Maar helaas was het nog niet gedaan met de saaiheid… De weg tussen Den Oever en Medemblik was werkelijk enorm saai. Recht, wind pal op kop en open polder. Ik was heel blij dat ik uiteindelijk in Medemblik was! Dat plaatsje maakte veel goed met prachtige gebouwen zoals het oude Lely gemaal, het stoommuseum, het raadhuis en het oude station. Daar stond net een oude stoomtrein te wachten op vertrek, smullen!

Intussen was het al ruim over tweeën dus mijn kans om de 300 km te kunnen rijden EN op tijd binnen te zijn was eigenlijk al verkeken. De gemiddelde snelheid op de trike is domweg niet hoog genoeg en al zeker niet met deze wind! Maar ik besloot de beslissing uit te stellen tot bij de volgende stop in Wervershoof. En dat had ook best gekund als ik die niet faliekant gemist had…

Om 15:30 uur stond ik, met nog ca. 125 km te gaan bij het splitspunt van de route aan het begin van de Markerwaarddijk. Waar me overigens een Hase delta trike tegemoet kwam maar dat terzijde 😉 De finish sloot om 20:00 uur en met een gemiddelde van ca. 21-22 km/u zou me die 125 nog ca. 6 uur kosten. Dat zou ik dus nooit redden… Ik had ook alleen noodverlichting bij me, dus ik heb toen maar gekozen om af te korten en de dijk te nemen naar Lelystad. Mijn in het hart kan ik je wel vertellen… 😦

Dat was op zich wel leuk want deze dijk had ik nog nooit verreden. Helaas haalde de wind op de dijk intussen af en toe windkracht 6 en had ik hem niet in de rug… De dijk zelf was net wat leuker dan de Afsluitdijk doordat er iets meer variatie is onderweg. En vanwege de vele werkzaamheden onderweg (de dijk is eigenlijk langdurig afgesloten voor fietsverkeer en alleen in juli en augustus tijdelijk open) wat “avontuurlijker”. Je kon wel heel mooi de verschillende stadia van een dijkverzwaring zien.

Rond half zes was ik uiteindelijk bij de finish waar ik tekende voor aankomst en een medaille in ontvangst mocht nemen. En wéér werd ik aangekondigd als: “Kijk dames en heren, daar komt weer een handbiker binnen!”. Gelukkig corrigeerde de speaker zichzelf snel en begon me gelijk te interviewen. Een gesprek waarin alle vooroordelen over ligfietsen weer langskwamen 😉

Voordat ik in de auto stapte heb ik nog even een plaatje geschoten van mijn nieuwe sokken. Ik heb daar de nodige opmerkingen over gekregen variërend van: “U wint nu al de eerste prijs voor de leukste sokken!” tot “Goh, was het zo vroeg vanochtend…?

Al met al was het toch een leuke rit. Een rit waarop ik géén last heb gehad van mijn knieën! Ik begin er steeds meer op te hopen dat ik die problemen nu echt achter me heb gelaten. Wel had ik weer last van hete voeten, ondanks mijn nieuwe inlegzolen. Dat probleem zit hem toch echt in de hoogte van de crank ten opzichte van mijn zitje. Op de Shockproof heb ik daar geen last van maar daar heb ik weer sneller last van mijn knieën. Ieder voordeel heeft zijn nadeel blijkbaar…

Op naar de volgende lange rit! Dat wordt waarschijnlijk het rondje stelling op 2 september.

Meer info en ca. 45 foto’s op Strava